Żołnierz Łotewskiego Legionu Waffen SS. Dostał mundur, hełm, zimnioki i karabin żeby walczyć z Politbiurem. Ale nie ma munduru, hełmu, zimnioków i karabinu. Prawdziwe jest tylko Politbiuro, zimno, halucynacje z niedożywienia i śmierć. Trud jego skończon.
Napisał do mnie niedawno mój były współlokator. Powiedział, żebym do nich wracała. Zrobiło mi się miło jak cholera, bo nie ukrywam, że bardzo bym chciała. Cudownie mi się z nimi mieszkało. I wróciłabym gdyby nie jeden mały szczegół... Wspomnienia. Wspomnienia, które tną mnie na kawałki i rozdzierają serce jeszcze bardziej. Nie byłabym w stanie zamknąć się ponownie w pokoju, który jest cały przesiąknięty tymi wspomnieniami. Nie mogłabym patrzeć na te ściany, kiedyś oblepione plakatami, na których obecne twarze były świadkami najpiękniejszych chwil w moim życiu. Bo tych chwil już nie ma i nigdy nie będzie, przepadły raz na zawsze... Może za kilka lat wyciągnę moje zniszczone pudełko ze wspomnieniami, popatrzę na zdjęcia i się uśmiechnę... Może... bo to wciąż boli tak bardzo...
A teraz czas dopić kawę, dosłuchać F.O.X.'a i się zacząć ogarniać życiowo...
Czytając moje notki sprzed roku doszłam do wniosku, że mogłabym je jedynie skopiować i wkleić na nowo... Bo scenariusz jednak się powtórzył....
Dlaczego wszystkim złym wydarzeniom z mojego życia muszą towarzyszyć burze? Dlaczego są dla mnie aż takim zwiastunem zła? Pojawiają się zawsze gdy coś musi się w moim życiu spieprzyć. Przychodzą zawsze by mi coś odebrać. Tym razem sypnęły jeszcze piekielnym gradem, który wybił mi z głowy wszelkie nadzieje i jednocześnie zabrał resztki mojego zaufania do ludzi. Jak ja mam się przestać ich bać skoro zawsze jest tak samo?
Tęsknota mnie rozrywa, żal powoduje niesłychaną złość. Do tego pojawia się jeszcze strach przed tym, że już nigdy nikogo nie zdołam obdarzyć takim uczuciem, albo co gorsza, już nigdy nikomu nie zaufam...
Na razie pozostaje mi tylko spróbować żyć dalej, zostawić wszystko co złe za plecami... Odciąć się całkiem, spróbować się znów uśmiechać... To trudne... Chciałoby się cofnąć czas, ale się nie da, trzeba iść dalej...
Może za kilka lat wspomnienia, piosenki, drobne przedmioty nie będą już tak bardzo bolały...
