Ufff...

Tak sobie siedzę i myślę, że po tym co przeżyłam ostatnio powinnam być niezniszczalna... I jak nigdy stara maksyma "Co cię nie zabije, to cię wzmocni" wpasowała się w sytuację. Nikomu nie życzę, żeby przeszedł przez taki stres i koszmar jaki zgotowano mi niedawno. Niby to wszystko mam już za sobą, niby powinnam odetchnąć z ulgą, ale jakaś część mnie wciąż pozostaje w ciągłym napięciu, w obawie, że to może nie jest koniec.
Jednak mam nadzieję, a nawet w to mocno wierzę, że teraz będzie tylko lepiej. Możliwe, że Szaman ma rację, że jestem największym, pieprzonym farciarzem na świecie. Nigdy nie czułam się tak szczęśliwa jak teraz i oby ten stan trwał cały czas.
Wracam jutro do Warszawy, chcę rozpocząć nowy etap w moim życiu i wierzę w to, że będzie znacznie lepszy od tego poprzedniego. Może wreszcie się nauczyłam wielu rzeczy, może nie popełnię już tych samych błędów. Czuję, że nagle stałam się inną osobą, o wiele silniejszą, nabrałam cennego doświadczenia. I będę zawsze walczyć o swoje, choćby nie wiem co!

Bo to wszystko moja wina...

Zastanawiam się kiedy wreszcie dadzą mi spokój... Kiedy skończy się pierdolenie i obwinianie mnie o wszystko. Począwszy od rozlanej wody w kuchni, a kończąc na problemach finansowych. Bo przecież trzeba mnie opierdolić o to, że tyle pieniędzy wydają na mnie, na moje studia, na moją przyszłość, a potem drą mordy o to, że mam te studia skończyć, że mam się na tej uczelni utrzymać. No to w końcu mam studiować czy nie? Może lepiej będzie jak rzucę to wszystko w cholerę, wyjadę na koniec świata, znajdę jakąś robotę i wreszcie będę mieć spokój.
Bo przecież to moja wina jest, że moja recenzentka wyjechała na stypendium i zafundowali mi późny termin obrony. To moja wina, że muszę składać podanie o warunkowe przyjęcie na magisterkę. To moja wina, że instytut wydaje takie, a nie inne decyzje. Przecież to ja tam rządzę i to ja mam wpływ na wszystko!
Przecież łatwiej jest opierdolić swoje własne dziecko niż próbować wesprzeć i pomóc. Bo przecież ja nie mam uczuć, ja się nigdy niczym nie martwię, ja nie mam problemów. Lepiej sobie ulżyć i zgonić wszystko na kogoś innego. Od tego są dzieci, żeby mieć na kogo zrzucić całą winę i obarczyć je kolejnymi problemami oraz utrwalić ich w przekonaniu, że są nic nie wartą kupą gówna...

Aktualizacja blogaska

Specjalnie na Katarzyny! Z głębi mojego serdunia <3 BLUUU BLUUU SKAAAJ!